مرکز رشد علوم انسانی قم

به گزارش پارک علم و فناوری قم به نقل از مهر، یکی از اساسی ترین تفاوت های شخصیتی میان زنان و مردان نوع ارتباطی است که با دیگران برقرار می کنند و تعریفی است که از این روابط دارند. زن ها بیشتر از مردان خود را متناسب با ارتباطشان تعریف می کنند و می سنجند. جامعه شناسان دریافته اند که زن ها در برابر حوادث ناخوشایند زندگی اطرافیان خیلی بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار می گیرند و آسیب می بینند. هنگامی که دوست یا یکی از اقوام دچار بیماری می شود و یا اینکه به دلیلی تنش و استرس زیادی دارد، زن ها بیش از مردان غمگین و نسبت به او نگران می شوند.

روانشناسان متوجه شده اند که در مقایسه با مردان زن ها بیشتر ارتباطات خود را عاطفی می پندارند و بیش از حد خود را درگیر چنین روابطی می کنند. چنین زنانی مبنای عزت نفس و شایستگی خود را تعریف اطرافیان از آنها و کیفیت روابط عاطفی خود ارزیابی می کنند و همین امر منجر می شود همواره نسبت به هرگونه تغییر جزیی در روابط خود حساس و دائم دچار دغدغه و نگرانی باشند. بنابراین چون این زنان می خواهند همیشه دیگران را راضی و خشنود نگه دارند، در مواردی تصمیمات نادرستی می گیرند و در انتخاب های خود اشتباه می کنند و تحقیقات نشان داده که تمایل به برقراری رابطه عاطفی و احساسی با دیگران زن ها را شدیدا دچار فکر و خیال مزمن می کند.

گاهی اوقات تصور می شود دلیل اصلی آسیب پذیری بیشتر زنان نسبت به موضوع فکر و خیال شدید در مقایسه با مردان به خاطر تفاوت های بیولوژیکی است. شاید زن ها فقط به این دلیل بیشتر از مردها دچار فکر و خیال شدید می شوند که عاطفی تر هستند و این باور حتی در میان پسر بچه ها و افراد بالغ و بزرگسال نیز کاملا جا افتاده است که زنها عاطفی تر هستند. این قضیه به لحاظ فرهنگی تا حدی صحت دارد و البته در خصوص برخی از حالات عاطفی و احساسی صدق می کند.

روانشناسان طی تحقیقات خود دریافته اند که نه تنها خود زن ها می گویند بیش از مردان، احساساتی و دچار حالات هیجانی می شوند، بلکه بررسی عینی و دقیق رفتارهای خود زن ها و مردان هم، صرف نظر از گروه سنی و محل زندگی به وضوح نشان می دهد که در مقایسه، زن ها بیشتر هیجانی می شوند و احساسات خود را نمایان می کنند.

آیا زن ها با این هوشیاری عاطفی و احساسی به دنیا می آیند؟ بله امکان دارد! اما از همان اوایل کودکی دخترها طوری تربیت می شوند که بیشتر از پسرها به احساسات و عواطف خود توجه کنند. روانشناسان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که والدین در رفتار با دختران و پسران متفاوت عمل می کنند. مثلا، آنها به احساس غم و اندوه و نگرانی دخترانشان بیشتر توجه می کنند و آنها را مورد حمایت قرار می دهند،در حالی که پسران خود را از حالات احساسی و رفتاری نهی می کنند.

خیلی از نظریه ها معتقدند که نهی کردن پسرها از ابراز احساسات منفی و ناخوشایند برایشان مضر است، چون بدین شکل پسرها یاد می گیرند احساساتی همچون غم و ترس را در وجود خود نفی و سرکوب کنند. شکی نیست که این قضیه تا حدی زیادی درست است.

اما به دلایل متعددی به این باور می توان رسید که توجه و دقت به خلق و خو های منفی و ناخوشایند دخترها کمک چندانی به آنها نمی کند. بعضی از والدین به طور افراطی ابراز حالاتی چون غم و نگرانی را در دختران خود تقویت و تشدید می کنند. برای مثال چنین والدینی دخترخود را تشویق می کنند تا درباره احساسات خود به راحتی صحبت کند و سعی می کنند دلایل به وجود آمدن این احساسات را موشکافی کنند. در حالی که باید به دخترخود کمک کنند با راهکارهایی مناسب، شرایط ناخوشایند و دشوار را تغییر بدهد یا حتی به صورت مناسب تری با قضیه کنار بیاید. به علاوه بعضی از والدین مدام و با آب و تاب درباره غم و اندوه و نگرانی های خود صحبت می کنند و به این شکل حس ناتوانی و نا امیدی شان را ابراز می کنند و از آن مهمتر اینکه والدین بیشتر جلو دخترهای خود چنین احساساتی را نمایان می کنند. دخترها به سرعت و آشکارا چنین نکاتی را کسب می کنند.

در نتیجه طی تحقیقاتی که به عمل آمده است زن ها در مقایسه با مردان در برابر حالاتی مثل غم و ناراحتی قابل کنترل نیستند و کار چندانی هم برایشان نمی توان کرد و متاسفانه زمانی که به راحتی به عواطف و احساسات و افکار خود میدان می دهند طول نمی کشد که جریان فکر و خیال شدید هم فعال می شود و انسان هر چه بیشتر تصور کند که عواطف و احساسات منفی قابل کنترل نیستند بیشتر دچار فکر و خیال شدید می شویم.